Ankara’da erken bahar demleri… Tarih, 13 Mart 2016. Gün içerisinde üniversiteye giriş sınavlarının ilk aşaması yapılmış, lise sıralarına elveda demeye hazırlanan gencecik çocuklar, klişe tabirle iki saatlik sınava bağlı olan hayatlarındaki gaileyi hafifletebilmek adına aileleri ve arkadaşları ile Kızılay’a akın etmiş, her yaştan insan, mart ayında erken baharın tadını çıkarıyor.
Aynı gün içerisinde kentin tarihinde önemli bir yeri olan 19 Mayıs Stadyumu’nda Gençlerbirliği ile Galatasaray karşılaşmış, eşitlikle biten maçın ardından kimine İstanbul’un, kimine de Ankara’daki evinin yolları görünmüş…
Galatasaraylı Umut Bulut’un babası Kemal Bulut da, her babanın hayalinde yer edinecek türden bir başarıya imza atan oğlunu statta yalnız bırakmamak adına tribünlerdeki yerini almış, maç bitiminin ardından evine dönmek üzere Güvenpark’taki otobüs duraklarına hareket etmişti. Kim bilir, belki de oğlu kendisinden önce varacaktı evine… Ankara’daki hengâmeyi de düşününce…
Ne onun, ne oğlunun, ne de saldırıda hayatını kaybeden hiçbir vatandaşımızın aklında yoktu kentin göbeğinde böyle bir terör eyleminin gerçekleşebileceği… En azından yakın geçmişinde iki önemli bombalama olayına daha ev sahipliği yapan başkent Ankara’da, artık kuş dahi uçurtulamayacağını düşünüyorlardı.
Yanıldılar.
Saat 18.40 sularında Güvenpark’ta patlayan bombalar, Kemal Bulut dâhil olmak üzere otuz yedi vatandaşımızı alıp götürdü aramızdan. Yüzlerce yaralıyı da geride bıraktı. Buna şahit olmanın, nasıl diye sormanın geride bıraktığı o tarifsiz ruh hâli de cabası.
Tesadüf bu ya, Kemal Bulut’un defin tarihi olan 15 Mart günü, oğlunun da doğum günü… Acı sona bir katma değer daha.
Spor dünyası başta olmak üzere toplumun her kesiminden yağan taziye ve destek mesajları, Umut Bulut’un hayata tutunmasını ne denli kolaylaştırır, bilinmez. Ancak bu mesajların içerisinde öyle bir istem belirdi ki, yıllardır uzağında kaldığımız birlik ve beraberlik duygusunun yeniden inşası için bir “Umut” bıraktı kapımızın önüne…
Hem Galatasaraylılar, hem Fenerbahçeliler, hem de tüm futbolseverler tarafından dillendirilen o mesajın içeriğinde, hafta sonu Türk Telekom Arena’da oynanacak olan Galatasaray-Fenerbahçe maçında, deplasman tribünü yasaklarının kaldırılmasından da ziyade her iki takım taraftarının kol kola, omuz omuza maç izlemesi arzusu yer alıyor.
Futbol Akademi olarak bizim de destek verdiğimiz #DerbideOmuzOmuza etiketi ile başlatılan bu girişim, asla bir araya gelmez denilen kutupların, terör gibi felaketler karşısında nasıl yekvücut olunacağını göstermesi açısından oldukça önemli anlamlar taşıyor.
Bu talebin karşılanması her ne kadar Passolig uygulaması doğrultusunda mümkün görünmese de, bunun önüne geçilmesi, Türkiye Futbol Federasyonu’nun basit bir kararına bağlı.
Futbol ile siyaseti ayırmaya yönelik yapılan tüm kısıtlamalar, bu maçta yükümlülüğünü kaybetmeli. Çünkü tüm bu saldırılar, akan kan, gözyaşları, fazlası ile gerçek ve biz bu gerçekliğin önüne geçmek istiyoruz. Cenaze evinde de bir araya gelemeyeceksek, ne anlamı var birlikte yaşamanın? Bu sebeple, bir gün dahi sürecek olsa #DerbideOmuzOmuza diyoruz.
Talebi ütopik bulanlara karşı çözümün anahtarı belki de Galatasaray taraftarının elinde… Bir Fenerbahçe atkısı takmak, ağıt yakmaktan çok daha anlamlı olabilir, hatta ileride yakılması muhtemel ağıtların önüne bile geçebilir.
Olmaz olmaz demeyin, bir ülkenin başkentinde, altı ayda üç bombalı saldırı yapılıyor ve yüzlerce kişi hayatını kaybediyorsa, tüm bu dediklerimiz de pekâlâ olur.
Bitirirken, bu yazı biraz da “İstanbul sana diyorum, Adana sen anla,” yazısı aslında. Çukurova’nın turuncuları ve gök-mavilileri, pazar günü gözler biraz da sizin üstünüzde.
Yıllar sonra Süper Lig’in kıyısına bu denli yaklaşmışken “Oldu mu şimdi?” demeyin. Çünkü günün sorusu, “Kaç şampiyonluk bir can eder?” sorusu. Ve doğru cevap yan koltuktaki hemşehrinin giydiği formanın renginde saklı biraz da…
Derbi’de omuz omuza yazısı için TIKLAYIN